De begrafenis traditie in de Broederuniteit in Europa.

De Broederuniteit heeft een eigen vorm gevonden voor de begrafenis plechtigheid. In de Broederuniteit wordt het leven en dus ook het sterven beschouwd vanuit de overtuiging dat je door het geloof in dit leven al verlost bent van de zonden. Wie sterft verhuist als het ware naar de gemeente van geheiligden die rond de troon van het Lam (Jezus Christus) is verzameld.

De gang naar het kerkhof is een triomftocht. De overledene wacht niet de dood, maar de opstanding. Jezus Christus is daarin voorgegaan. De overwinning van de Heer op de dood wordt herdacht tijdens de opstandingsdienst rond zonsopgang op eerste paasdag, en bij iedere begrafenis. De begrafenis is niet de treurnis van het einde maar de viering van het nieuwe begin. De overledenen uit het voorbije jaar worden daarom herdacht tijdens die viering rond zonsopgang op eerste paasdag.

In de gemeente in Zeist werden bijvoorbeeld op de dag van overlijden 's avonds om zes uur drie koralen geblazen door het bazuinkoor.

Op zaterdagavond wordt in Zeist een zangdienst gehouden, waarin de overledene met een lied wordt herdacht. In andere Nederlandse gemeenten worden overledenen uit de eigen gemeente of uit andere gemeenten veelal met een lied aan het begin van de zondagse dienst herdacht.

Voorafgaand aan de plechtigheid op het kerkhof (als de gemeente een eigen begraafplaats heeft wordt die aangeduid met de term Godsakker wordt een korte dienst gehouden waarin liederen worden gezongen met een kort troostwoord aan de gemeente (en nabestaanden) gericht is en een troostgebed. Als laatste afscheid van de overledene wordt de levensloop gelezen. Naar Lutjeharms:

"Als er in de Europese hernhutter traditie geen zelfgeschreven levensloop beschikbaar is bij de begrafenis dan ontbreekt er iets dat niet ingevuld kan worden, noch door een pastor noch door verwanten. Het gaat er om dat de waardigheid van de mens bestaat bij de gratie dat de mens voor het aangezicht van God en voor de gemeente durft te getuigen van de eigen zwakheid zonder dat dit uitmond in een biecht."

De kist is wit geschilderd of er ligt een wit laken over de kist ten teken van de opname in de gemeente rond het Lam. Als de Godsakker zich op loopafstand van de kerk bevindt (zoals in Zeist) gaat de stoet te voet naar de Godsakker en -als er een bazuinkoor is- voorafgegaan door het bazuinkoor dat koralen blaast. In de traditie wordt de overleden broeder direct door de broeders en een overleden zuster direct door de zusters gevolgd. Zo gaat de gemeente vanm de grote Zaal van de gemeente naar de zaal dei Godsakker genoemd wordt.

Tenslotte vindt op de Godsakker (of het kerkhof) zo veel mogelijk 's middags om 3 uur - het stervensuur van Jezus - een eenvoudige plechtigheid plaats waarbij (indien mogelijk) koraalmuziek gespeeld wordt en een eenvoudig gestandaardiseerd gebed wordt uitgesproken. De plechtigheid wordt afgesloten met de  Oud Testamentische Zegen om aan te geven, dat door de dood heen de gemeente die hier achterblijft, is verbonden met de gemeente die reeds rond het Lam verzameld is.

Op de Godsakker kun je geen plaats voor een graf uitzoeken of van te voren reserveren. De overledene wordt begraven in het eerstvolgende vrije graf. Jaarlijks worden achteraf gelijkvormige en eenvoudige grafstenen als "hoofdkussen" op het graf geplaatst. Oorspronkelijk alleen met naam, geboorteplaats, datum en overlijdensplaats, later ook wel eens met een Bijbeltekst.